سفر پردردسر

سجاد وجدانیان- پس از یکی دو هفته بحث و جدل بر سر رفتن یا نرفتن روحانی به سازمان ملل، سرانجام او دیروز راهی نیویورک شد.
این سفر تحت‌تاثیر دو موضوع قرار دارد؛ یکی مذاکره‌ای که روحانی از آن نهی شده و دیگری مواضعی که او باید آنها را تشریح کند‌. در خصوص مورد اول، هر چند روحانی با گفت‌وگوی تلفنی با اوباما در واپسین لحظات نخستین حضور در نیویورک، رکورددار نزدیک‌ترین گفت‌وگو بین روسای جمهور آمریکا و ایران پس از انقلاب است ولی این‌بار به دلیل بدعهدی سران آمریکایی به برجام، نمی‌خواهد هیچ مذاکره‌ای و در هیچ سطحی با آنها انجام دهد‌. اما این همه آنچه احتمال می‌رود اتفاق بیفتد، نیست‌. ممکن است برخوردی اتفاقی بین او و آمریکایی‌های مشتاق به مذاکره در سازمان ملل انجام شود‌. دست بر قضا این‌گونه برخوردهای اتفاقی سابقه تاریخی هم دارد که یکی از آنها مربوط به دوران دولت موقت بوده است‌. آن دیدار روی خوشی برای دولت مرحوم بازرگان نداشت با این حال روحانی باید پیش‌بینی یک برخورد اتفاقی را هم داشته باشد و مهم‌تر اینکه در آن شرایط چه عکس‌العملی نشان دهد‌. روحانی به اندازه کافی در مهار بحران‌های اقتصادی ناموفق بوده است و منطقا نباید از این نقطه هم آسیب ببیند‌. این دیدار احتمالی و اتفاقی از آن جهت مهم است که اگرچه یک مذاکره نیست ولی کمتر از آن هم نیست. علاوه بر این، ممکن است او پیام‌هایی نیز باواسطه از آمریکایی‌ها دریافت کند‌. ویژگی این پیام‌ها و پاسخ احتمالی آنها، محرمانه ماندن آن است‌. در این خصوص لازم است روحانی در صورت تمایل به پاسخ دادن، در حد توان دولتش در مسائل داخلی و خارجی به این پیام‌ها پاسخ دهد‌. اما مورد دوم و آنچه روحانی باید بگوید‌. بی‌شک او می‌خواهد از موضع قدرت، مواضع مسالمت‌آمیز خود را به عنوان نماینده ایران، بیان کند‌. آنچه مسلم است او از جنبه توان اقتصادی، به این مساله ورود نخواهد کرد چون حرفی برای گفتن ندارد‌. او احتمالا از جنبه روابط بین‌المللی و تاکید بر پایبندی ایران به برجام، بیان مواضع خواهد کرد. در هر حال اینکه او چه مواضعی رسما اتخاذ کند یا چه پاسخی به پیام‌های باواسطه دهد یا چه واکنشی در مقابل دیدار ناخواسته از خود نشان دهد، معمایی به وجود خواهد آورد که این سفر را بیش از هر سفر دیگری حیاتی خواهد نمود‌. او نباید دست خالی از این سفر برگردد.
s.vojdanian@chmail.ir