چپ‌های بریتانیا سرانجام با خواست انتخابات عمومی وارد بازی برگزیت شدند کارت کوربین

رهبر حزب کارگر گفت برگزاری انتخابات عمومی را به برگزاری همه‌پرسی دوباره برای برگزیت ترجیح می‌دهد
روح‌اله نخعی‪-‬ درست در زمانی که گره برگزیت برای دولت محافظه‌کار به کورترین حد خود رسیده است و ترزا می خود را در یک بن‌بست جدی گرفتار می‌بیند، سرانجام صریح‌ترین موضع‌گیری رهبر حزب کارگر، تصمیم سیاسی این حزب در مساله برگزیت را آشکار کرد.
روز یک‌شنبه، جرمی کوبین رهبر حزب کارگر بریتانیا گفت در عین حال که حاضر است شنونده بحث‌ها و پیشنهادات برای برگزاری یک همه‌پرسی دیگر برای مساله برگزیت باشد، ترجیح حزب او این است که اگر می نتواند به توافقی دست پیدا کند که توقعات حزب کارگر را از برگزیت برآورده کند، انتخابات زودهنگامی برگزار شود و پارلمان و دولت جدید درباره سرنوشت بریتانیا در اروپا تصمیم‌گیرنده باشد.
نخست‌وزیر ترزا می در روزهای گذشته در سالزبورگ در دیدار با رهبران اروپایی و مقامات اتحادیه اروپا، نتوانست نظر مثبت آن‌ها را به برنامه چکرز خود جلب کند. او و کابینه‌اش در روزهای اخیر گفته بودند قصد تغییر در برنامه‌های خود را ندارد و از اتحادیه اروپا خواسته بودند، با جدیت همین برنامه را در نظر بگیرد. تاسک، رئیس شورای اروپایی بعد از جلسه سالزبورگ گفته بود برنامه‌های ترزا می، شدنی نیستند و موضع بریتانیا مصالحه‌ناپذیر است.


کمین کوربین
کوربین پیش از در مقابل همه درخواست‌ها برای حمایت از گزینه برگزاری همه‌پرسی مجدد مقاومت کرده بود و همزمان از تنظیم موضعی مشخص و یکپارچه از سوی حزب کارگر در مسئله برگزیت هم خودداری کرده بود. در حزب کارگر نیز مثل حزب محافظه‌کار، اختلاف‌نظرهایی در مساله برگزیت وجود داشته اما حفظ فاصله کوربین از تلاش برای اتخاذ موضع قطعی حزب، باعث شده بود این بحث‌ها در این حزب به مراتب کمتر از حزب رقیب جدی شود.
در همین فاصله، کوربین با حفظ ابهام در موضع خود و حزب خود در قبال برگزیت، از قدم‌های حزب محافظه‌کار و دولت می در زمینه برگزیت انتقاد می‌کرد و مدعی می‌شد که حزب کارگر در برنامه برگزیت بیشتر حافظ منافع مردم بریتانیا می‌بود.
در همین فاصله، حزب محافظه‌کار، آشوبی تمام‌عیار را از سر گذراند. نخست‌وزیر ترزا می، در فرایند رسیدن به برنامه برگزیتی خود، در هر قدم با انتقادات اعضای حزب خود مواجه بود. این مخالف‌خوانی‌ها به اعضای دولت هم رسید. در نهایت، وقتی می با فشار بر اعضای کابینه آن‌ها را مجبور کرد در جلسه طولانی‌مدت چکرز، بر سر یک برنامه توافق کنند، در کمتر از یک هفته بعد از آن جلسه سه‌نفر از اعضای کابینه‌اش را از دست داد که دو نفر از آن‌ها کاملاً با برگزیت ارتباط کاری داشتند: ابتدا دیوید دیویس وزیر برگزیت استعفا داد و سپس بوریس جانسون، وزیر خارجه او از دولت خارج شد. هر دوی آن‌ها هم بعد از مدتی به منتقدان تند برنامه نخست‌وزیر تبدیل شدند. دیوید دیویس تضمین داد، زمانی که برنامه به پارلمان بیاید، به آن رای مخالف خواهد داد. جانسون از او هم فراتر رفت و برنامه می را جلیقه انفجاری توصیف کرد که نخست‌وزیر کلیدش را به بروکسل می‌دهد.
کار در حزب محافظه‌کار به جایی رسید که صحبت از برکنارکردن می توسط حزب و جایگزین‌کردن نخست‌وزیر به میان آمد و بوریس جانسون هم به جدی‌ترین گزینه تبدیل شد. تازه این زمانی بود که می تصور می‌کرد با برنامه چکرز مشکل خارجی‌اش را حل خواهد کرد.
حالا زمانی است که کوربین آن را برای ورود به صحنه انتخاب می‌کند، اما برخلاف توقع بسیاری که می‌خواستند حزب کارگر طرفدار برگزاری یک همه‌پرسی دوباره برای برگزیت و به تعبیری لغو تمام ماجرا باشد، کوربین تصمیم گرفته است، بعد از این‌که تمام این مدت حزب محافظه‌کار را در حال خوددرگیری تماشا کرد، با گزینه انتخابات عمومی به دنبال این باشد که در موقعیتی که دولت گرفتار است، اکثریت را از چنگ رقیب در بیاورد و اجازه ندهد آن‌ها از شکست یا پیروزی برگزیت، به‌سلامت بیرون بیایند. در این فرصت‌طلبی سیاسی محاسبه‌گرانه، کوربین حتی دست خود را با برگزیت هم نمی‌بندد و راه را برای کنارزدن آن هم باز گذاشته است.
اگر کوربین بتواند انتخابات عمومی‌اش را به‌دست بیاورد، به احتمال فراوان خواهد توانست دولت را از محافظه‌کاران بگیرد و نخست‌وزیر شود. بعد از آن همه‌پرسی احتمالی دوباره برای برگزیت نیز به احتمال زیاد با رای مردم به ماندن در اتحادیه اروپا و بخشیدن عطای برگزیت به لقای ثبات و آرامش اقتصادی همراه خواهد شد. این سناریو، پایان روند پیچیده‌ای خواهد شد که در آن و در مدتی نسبتاً کوتاه، کوربین ابتدا حزب کارگر و سپس دولت را به دست آورده است؛ البته گزینه انتخابات عمومی، تازه قدم اول راه پیچیده‌ای است که کوربین برای این هدف باید طی کند.