جهانبخش محبی نیا ثروت ناشناخته

ایران کشوری که هنوز حجم، عمق و اهمیت ذاتی دارایی و برخورداری هایش برای صاحبان قدرت و مردم آشکار نشده است
منابع زیرزمینی چون نفت، گاز و معادن، تاریخ کهن و موقعیت بسیار سوق الجیشی کمینه ثروتی است که می تواند بیابان لم یزرع و خشکی را به یکی از مراکز مهم تجاری، اقتصادی و سیاسی دنیا تبدیل کند .
فراتر از منابع مادی، ایران ویژگی ها و خصائص و توانائی‏های معنوی انحصاری در اختیار دارد که ترکیب برخورداری‏ها بدون شک می تواند اعجاز آفرین باشد. اما عجب است این کشور هیچگاه جایگاه واقعی خودش را پیدا نکرده است. کشورهای حوزه خلیج فارس روزگاری مستقبلین فانوس بدست مسافران ایرانی بودند که از طریق کشتی و قایق به آنجاها سفر می‏کردند. هم اینک درآمد سرانه، رفاه و معیشت مردم آن کشورها از ایران خیلی جلوتر زده است .
هر چند زندگی مدنی، علمی و آسایش تاریخی مردم ایران با جاه طلبی حاکمان آسیب های فراوان دیده است اما هنوز هم برای طلایه داری ظرفیت زیادی داریم .


بدون تعارف و اغراق، ملت ایران بر روی گنجینه ها و ذخایری از دارایی‏های معنوی، فرهنگی و گردشگری اتراق کرده است، اما قدمی اساسی به سوی بهره مندی از خیرو برکت آن برنمی دارد .
آموزه های دهه اول محرم و انقلاب معنوی تاسوعا و عاشورا، حال خوش ایام نوروز، امیدواری شب یلدا و عاطفه اول مهر از نگاه مذهبی و فرهنگی ، کافی است به حیات مردم و حاکمیت ورود پیدا کند. زیست فرهنگ فردی و جمعی اگر با روح آئین های موصوف امتزاج یابد و به آن استمرار داده شود به توفیق بزرگ منجر می شود.
در این ایام مردم به شکلی باور نکردنی متحول می شوند. عاطفه، بخشش، گذشت، انفاق، خوش حالی مثل آب دریا ساحل را نوازش می‏کند و شهروند ایرانی را به نوع دگری از بودن و زیست می‏کشاند اما صد افسوس مقطعی است، گذراست و عاملی چون دمدمی مزاج بودن مانع تبدیل احوال به رفتار می‏گردد. اگر انصاف ، عدالت ، تقوا و امیدوار بودن را از آئین هایمان فرابگیریم دست به سلاح نخواهیم برد، به قتل کودکان و زنان دل خوش نخواهیم کرد. کینه هایمان را از دل خواهیم شست و به بی سرپرست بودن خانوارها افتخار نخواهیم کرد. هر کسی به هر نیتی وقتی ماشه سلاح را می چکاند، بداند بر تن و جان ایران شلیک می‏کند و فردایی نخواهد داشت. فردا از آن ملت هایی است که همدیگر را نمی‏کشند. به جای زبان انسان از غرش مسلسل استفاده نمی‏کنند .