گفت و گو با جوان هایی که واقعه‌ای عظیم را برای مان روایت می‌کنند

هنر تعزیه در کشور ما قدمتی کهن دارد و به برکت این مجالس بوده که قصه کربلا و کربلائیان، سینه به سینه و نسل به نسل روایت شده است. بانیان مجالس تعزیه از سر ارادت و تعهد به زنده نگه داشتن این هنر، بیش از همه در تربیت نسل جوان آن کوشا بوده اند. نسلی که با نقش کودکان و خردسالان واقعه کربلا به صحنه می آید و تا بزرگ سالی و پیرسالی به خدمت گزاری در این مجلس متعهد می ماند.به بهانه این ایام، سراغی گرفتیم از جوانانی که سال هاست در جامه بازیگران تعزیه، به صحنه می روند و مسئولیت دشوار زنده نگه داشتن این هنر و این روایت بزرگ را بر دوش می کشند:
 
پوشیدن لباس تعزیه، مسئولیت دارد
محمد کلیدری 21 سال دارد و در زمره جوان‌های تعزیه خوانی است که از کودکی پای این مجالس قد کشیده و آرزو دارد تا پیرسالی خادم این مجلس و صاحب آن باشد.او برایمان می گوید: عموی من تعزیه خوان بود، بعد از فوت وی، پدرم جای او را در این مجالس گرفت. پای من هم از سن پنج یا شش سالگی به تعزیه باز شد. مشوق اصلی‌ام مادربزرگم بود که دوست داشت مرا در لباس یکی از نقش های تعزیه ببیند و این کار را خادمی آقا امام حسین(ع) می دانست. با بچه خوانی شروع کردم و از سن ١٨سالگی، با پیشنهاد اطرافیان و علاقه ای که خودم داشتم، نقش حضرت علی اکبر(ع) را به من سپردند و حالا سه سال است که در این جامه و نقش، روی صحنه می روم.وی تاکید می کند: اگر پیشرفتی داشتم اول کمک خدا و دوم از عنایت امام حسین (ع) به عنوان صاحب این مجالس است. بعد از آن هم مدیون «حسن برکتی پور»، یکی از بهترین علی‌اکبر‌خوان های کشور هستم، که راه را خوب نشانم داد. این را هم بگویم اگر در زمینه تحصیل موفق هستم از برکات همین تعزیه خوانی هاست. البته باور دارم بسیاری از الطافی را که از سوی ائمه اطهار(ع) شامل حالمان می شود اصلا متوجه نمی شویم و این هم از کرامات و بزرگی آن هاست.کلیدری ادامه می دهد: بزرگ‌ترها به ما یاد داده‌اند وقتی جامه یکی از اعضای سپاه حسین(ع) را می پوشیم و بر روی صحنه می رویم؛ مسئولیت بزرگی را بر دوش خود می گذاریم. تک‌تک کارها و حرف های ما بعد از آن ، به اتکای این مسئولیت، باید حساب شده باشد. باید دقت کنیم که چطور عمل می کنیم و چه حرف هایی بر زبان مان جاری می شود و در مجموع، در باقی مسائل زندگی چه می کنیم؟ خلاصه بازیگر تعزیه بودن آسان نیست.او در خصوص ماندن در این راه ابراز می کند: نظر شخصی من این است که انجام هر کاری تا زمانی ادامه پیدا می کند که حس و میل درونی انسان به آن کار وجود داشته باشد و امیدوارم همان طور که تا حالا عشق و علاقه امام حسین (ع ) در دلم بوده و حضرت به من لطف داشته اند، تا پایان عمر خادم ائمه اطهار(ع) باشم و مدال عشق و نوکری امام حسین (ع) بر گردنم بماند. این بازیگر تعزیه خوان اعتقاد دارد که محافل تعزیه با حضور جوان ترها رونق می گیرد و یادآور می شود: محافل این چنینی نباید از حضور جوان ها خالی بماند. پدر و مادرها باید از کودکی فرزندان شان را همراه خود به این جنس محافل بیاورند تا ما نسل به نسل و سینه به سینه قصه حسین(ع) و وقایع کربلا را روایت کنیم. نباید گذاشت که این مسیر منقطع شود.
جوان ها را به مجالس تعزیه بکشانید تا این هنر کهن، باقی بماند


مسعود رجب زاده 23 ساله و اصالتا مشهدی است اما در کاشمر زندگی می کند. او حدود هفت سال است که ایفاگر نقش حضرت قاسم(ع) در مجلس تعزیه این شهر است. او در خصوص دلایل روی آوردن به هنر تعزیه خوانی می گوید: حضورم در این مجالس اول ریشه در علاقه ام داشت البته که تعزیه خوانی در خانواده ما وراثتی است و از طرف خانواده پدری ام، پدربزرگ و پدر و عمویم، این میراث سهم جوان‌ترهای فامیل نیز شده است.وی تاکید می کند: باور دارم که عشق آدم ها را پاگیر می کند و بستر پیشرفت را فراهم می آورد. من عاشق تعزیه خوانی هستم و در این سال ها به ترک این نقش و محفل فکر نکرده ام.او درباره نقش حضرت قاسم(ع) در مجلس تعزیه، این طور توضیح می دهد: رده سنی 16 تا 20 سال زمان مناسبی برای ایفای این نقش است، اما از آن جایی که متن و اجرای آن دشوار است، معمولا بازیگران آن تا 25سالگی، بازی در این نقش را ادامه می دهند.این تعزیه خوان جوان در ادامه از برکات این هنر  در زندگی اش سخن می گوید:اعتقادات آدم هاست که زندگی آن ها را شکل می دهد. ما به برکت این مجلس و عنایت و بزرگواری صاحب آن باور داریم و اثراتش را هم در حوزه های مختلف دیده ایم. در بزنگاه های زیادی بوده که حضرت دست ما را گرفته اند. تاکید دارم، به جز توکل به خدا، توسل به ائمه اطهار(ع) در زندگی آدم ها گره گشا خواهد بود.وی تاکید می کند، تا وقتی که توان داشته باشد در این مسیر باقی می ماند و می افزاید: البته متاسفانه شاهدیم که بحث تعزیه خوانی و شبیه خوانی در جامعه ما کم رنگ شده و این جای نگرانی دارد. معتقدم جوان ها برکت مجالس این چنینی هستند و باید جوان ها را به صحنه تعزیه کشاند تا این هنر کهن برای ما و مردمان این سرزمین، باقی بماند.او در پایان، عاشورا و تاسوعا را در دو کلمه رهبری و آزادگی معنا می کند.
راه حسین(ع) پایان ندارد و داغ کربلا تا ابد تازه است
 مسلم نظیفی 21 ساله و اهل کاشمر است، با این که در خانواده ای تعزیه خوان رشد نکرده اما هفت سال است که نقش حضرت قاسم و علی اکبر(ع) را در مجالس تعزیه بازی می کند. او برایمان می‌گوید: من از کودکی وارد این عرصه شدم. اول کار، نقش حضرت سکینه(س)  و حضرت رقیه(س) را به من سپردند. خدا را شاکرم که قسمتم کرد تا در این مسیر باقی بمانم. او ادامه می دهد: پوشیدن لباس تعزیه، حس و حال خاصی دارد که تنها بازیگران این مجلس آن را می فهمند. باید با همه وجودت به قصه کربلا نزدیک شوی تا آن چه بر صحنه می خوانی به دل مخاطبت بنشیند. گاهی حال و هوای مجلس چنان می شود که ما هم منقلب از گریه های مخاطبان و متن نمایش می شویم اما همه تلاش مان این است که بر خودمان مسلط بمانیم.این تعزیه خوان جوان، برکت مجالس تعزیه را داشتن یک زندگی سالم می داند و می گوید: من این هنر را برای زندگی ام انتخاب کرده ام و آن چه نصیبم شده، سربلندیست.از او می پرسم تا چه زمانی تعزیه خوانی را ادامه می دهد که در پاسخ می گوید: راه حسین(ع) و واقعه کربلا پایانی ندارد. این تکه از تاریخ تا ابد می ماند چون داغ آن در دل ها تازه است. از پدر و مادرها می خواهم فرزندان شان را به محافل تعزیه بیاورند تا از کودکی با نام حسین(ع) پرورش پیدا کنند.
از 2 سالگی شیفته تعزیه خوان ها شدم
 مجید اکبریان 20 ساله که اصالتا بردسکنی ا‌ست، از شش سالگی، تعزیه خوانی را شروع کرده است. خودش برایمان تعریف می کند: وقتی خیلی کم سن و سال بودم، تعزیه هایی که در محله مان می دیدم من را مجذوب نقش هایش می کرد و همین قضیه باعث می شد تا در خانه و به تقلید از تعزیه خوان ها، شروع به بازی کنم. اطرافیانم برایم تعریف می کنند که از دو سالگی به محافل تعزیه و تعزیه خوان ها علاقه نشان می دادم و خلاصه همین شد که در شش سالگی، به یکی از بازیگران این مجلس تبدیل شدم.وی ادامه می دهد: من تعزیه خوانی را با نقش حضرت سکینه(س) و حضرت علی اکبر(ع) شروع کردم و بعد از آن عبدا...،  پسر حُر، رقیه و حالا هم نقش حضرت قاسم(ع) را ایفا می کنم.این تعزیه خوان خاطره ای از یکی از اجراهایش تعریف می کند و می گوید: هفت سالم بود در یکی از مجالس مشغول بازی بودم، در زمان اجرا بازیگر نقش شمر نزدیکم آمد و خواست به دستم ضربه بزند و چند سیلی به من زد. به گریه افتادم و سیل اشک مانع از ادامه اجرایم شد. از این گریه من جمع حاضر هم منقلب شدند و گریه می کردند و سینه می زدند. خلاصه آن حال و هوا باعث شد تا ادامه تعزیه با شکوه بیشتری اجرا شود.او که این شب ها در مشهد اجرا دارد ابراز می کند: من چند سالی است که در ایام محرم در مشهد تعزیه خوانی می کنم و این چند شب در میدان شهدا، پارک کوهسنگی، منطقه طلاب، جنب بازار فردوسی و پارک وفا مجلس تعزیه برگزار می کنیم. رونق محافل ما مردمی هستند که با خلوص نیت حضور می یابند و مشوق تداوم این هنر ارزشمند هستند.
سایر اخبار این روزنامه