شرکت ایران در مجمع عمومی سازمان ملل؛ بایدها و نبایدها

 
 
اساسا سازمان‌های بین‌المللی محلی برای تبادل و ابراز نظر است و به خاطر همین اصطلاحا دیپلماسی سازمان‌های بین الملی گفته می‌شود. یعنی در این سازمان‌ها در زمان‌های مختلف، مقامات و رهبران کشورها حاضر می‌شوند و دیدگاه خودشان را راجع به مسائل سیاست خارجی خودشان و همینطور مسائل بین‌المللی مطرح می‌کنند. بنابراین فلسفه شکل گیری سازمان‌های بین‌المللی اساسا کمکی به همکاری و همگرایی میان کشورهاست. اگر کشوری در صحن سازمان‌های بین‌المللی شرکت نکند و دیدگاه‌های خودش را در قبال مسائل مختلف ابراز نکند، معمولا این‌طور تلقی می‌شود که آن کشور این فرصت را از دست داده و اگر چنین کشوری رقبایی در سطح بین‌المللی داشته باشند که در آن اجلاس شرکت کنند، آن کشورها قادر خواهند بود دیدگاه‌های خودشان را مطرح کنند و موضع‌گیری‌هایی علیه کشوری که شرکت نکرده، اتخاذ کنند. بنابراین شرکت در اجلاس سالانه مجمع عمومی به طور طبیعی حق ایران است. ایران کشوری است که دارای دیدگاه‌های مختلفی در مورد مسائل مختلف است. بنابراین از سوی سازمان ملل یک عرصه مناسب و فوق‌العاده برای ایران در طرح دیدگاه‌هایش محسوب می‌شود. لذا اینکه ایران در این اجلاس شرکت نکند به معنای از دست دادن یک فرصت است و در عین حال دادن فرصت به کشورهای دیگر. یعنی عملا صحن سازمان ملل را برای رقبا خالی می‌کنیم تا درباره ایران هرچه می‌خواهند بگویند، بدون اینکه ایران در آنجا باشد و فرصت داشته باشد از خودش دفاع کند و در مورد مسائل بین‌الملل دیگری اظهارنظر بنماید.
ادامه صفحه 7