صدایی که هرگز نمی‌میرد

ابوالحسن تهامی‌نژاد
دوبلور پیشکسوت
دریغا و دردا، حسین عرفانی عزیز چشم از جهان فرو بست، اما صدای گرم و گیرای او در نقش‌هایی که حرف زد در خاطر و یاد نسل‌های متعدد ایرانی‌ها خواهد ماند. از درگذشت دوست دیرین‌‌ و همکار عزیزم بسیار متأثرم و درگذشت او را به خانواده محترم ایشان و جامعه هنری ایران تسلیت می‌گویم. آشنایی من و حسین عرفانی به سال‌های دهه چهل بازمی‌گردد، بیش از نیم قرن با هم معاشر و همکار بودیم. او صدایی گرم و با طیف گسترده و پر جاذبه‌ای داشت؛ در  عُمر پر تلاش و برکتش جای نقش‌های مختلفی حرف زد و به ایفای نقش پرداخت. صداپیشه‌ای خلاق و با وقار بود و از عهده اجرای نقش‌های متنوع از تراژدی تا کمدی و... بر می‌آمد و بی‌شک او از ستون‌های دوبله در چند دهه اخیر بود. نمی‌دانم من و دیگر فعالان این عرصه چگونه می‌توانیم فقدان او را تاب بیاوریم. علاوه‌بر خلاقیت و تعهد در عرصه کار در زندگی نیز بسیار فردی مصمم و با همت بود.
عمیقاً زندگی را دوست داشت. حسین عرفانی شخصیت گرم و خونگرمی داشت و در دورهمی‌های خانوادگی، فضای کار و اتاق صدابرداری بسیار شوخ و مهربان بود و همواره با شیرین‌زبانی ذاتی‌اش مایه نشاط و شادمانی اطرافیانش بود. مهارت و تسلط خوبی در حرفه‌‌اش داشت و همواره مشتاقانه می‌آموخت و سخاوتمندانه دانش و تجربه‌هایش را به جوان‌تر‌ها منتقل می‌کرد.


همواره به روی خوش و متانت با دیگری رفتار می‌کرد. او جای نقش‌ها و شخصیت‌های ماندگاری حرف زد از آن جمله به جای هامفری بوگارت در فیلم شاهین مالت و کازابلانکا می توان اشاره کرد. بسیاری از مخاطب‌های هنر و ادبیات از صدایش و گویندگی این هنرمند در نقش‌های مختلف خاطره دارند و بی‌شک تا وقتی که مخاطب فارسی زبان سینما و تلویزیون زنده است، صدای حسین عرفانی عزیز هم زنده است.