سناریوهای حضور روحانی در سازمان ملل

 
 
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در هر سال مانند سفرهای رئیس‌جمهور سابق و سفر‌های غیرمستمر روسای جمهور اسبق به این سازمان فرصتی گرانسنگ برای اعلام دیدگاه‌های ایران در صحن عمومی سازمان ملل محسوب ‌شده و امری پسندیده در جهت گسترش دیپلماسی رسمی ایران به حساب می‌آمده است. اما این بار با توجه به موضع دونالد ترامپ در برگزاری یک جلسه در 4‌مهرماه در شورای امنیت سازمان ملل با موضوع تهران، این سفر در ابعاد جدیدی مورد توجه قرار گرفته است. به‌گونه‌ای که در شورای امنیت به شکلی کم‌نظیر رئیس‌جمهور آمریکا اعلام کرده که خود ریاست شورای امنیت را به‌عهده خواهد گرفت و موضوع یا پرونده تهران را به طرح و بررسی خواهد گذاشت. در این چارچوب باید به نکاتی چند توجه داشت؛ در وهله نخست اینکه بارها بیان شد دکترین ایالات متحده آمریکا در ارتباط با تهران قبل از ریاست جمهوری ترامپ نیز سمت‌وسوی محدودسازی همکاری‌های بین‌المللی با ایران در قالب تفسیر مضیق و محدود از برجام و همچنین محاصره منطقه‌ای تهران را به دنبال خواهد داشت. پیش از انتخابات 2016 و مناظرات میان هیلاری کلینتون و ترامپ این مطلب بیان شد و اکنون نیز آنچه بیان شده از صحن عمومی مسائل سیاسی در ارتباط با ایران در لایه‌های گوناگون برخورد ایالات متحده با تهران به خوبی قابل ملاحظه است. از این رو شاهد آن بودیم که آمریکا با پارادایم آشوب و دکترین بازیگر دیوانه هنری کیسینجر و سیاست پیچیدگی و ابهامی که به خوبی ترامپ نقش بازیگر دیوانه و اجرای این سیاست را به‌عهده گرفت؛ توانست با پاره کردن برجام ایران را به موضع تقابلی کشیده و در این موضع پس از به رسمیت شناختن جناح‌های تندرو در ایران تحت عنوان دلواپسان و با توجه به عملکرد افراطی آنها در چارچوب‌های گوناگون و در ارتباط با محدود‌سازی بهره‌برداری از برجام پیش از خروج آمریکا، زمینه‌هایی ایجاد کند که در قالب حرکت‌های تند و رادیکال در قالب رفتارهای سیاسی و کنش‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، آمریکا به بهانه نادیده گرفته شدن روح برجام از این توافق خارج شود.
ادامه صفحه16