مرور ۵۰ سال آفرینش هنری خسرو سینایی

گروه فرهنگ-«خدا را شکر می‌کنم که زندگی خوبی داشتم اما یک حسرتی همیشه به همراهم بود؛ آن زمانی که وقتش بود، نتوانستم بعضی از فیلمنامه‌هایم را بسازم.» اینها را خسرو سینایی در اختتامیه «مثل یک قصه» گفت. او که از عشقش به سینما و حسرت‌هایش حرف میزد با چهره‌ای گریان، ساز آکاردئون خود را به موزه ملی موسیقی اهدا کرد.
آیین اختتامیه برنامه «مثل یک قصه» ویژه بررسی و مرور ۵۰ سال آفرینش هنری خسرو سینایی، فیلمنامه‌نویس و کارگردان کشورمان با حضور او و جمعی از هنرمندان و مدیران فرهنگی و هنری، عصر دیروز در باغ‌موزه هنر ایرانی برگزار شد.
در ابتدای این مراسم سید احمد محیط‌طباطبایی، عضو شورای فنی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران با بیان اینکه برگزاری چنین نمایشگاه‌هایی می‌تواند راهنمایی برای مردم شود و نگاهی به آینده به مردم دهد، گفت: «سینایی بخشی از میراث فرهنگی کشور ماست و امیدوارم این نمایشگاه در آینده به یک موزه تبدیل شود.»
محمدرضا اصلانی در ادامه برنامه ضمن تقدیر از برگزارکنندگان این نمایشگاه بیان کرد: «سینماگرانی مثل سینایی برای سرگرمی پا در این عرصه نگذاشتند بلکه برای تاریخ‌سازی تلاش کرده‌اند. آثار سینمایی حافظه جامعه است. کارهای او را می‌توان یک بوم‌شناسی تلقی کرد. سینایی در تمام فیلم‌هایش به وجودشناسی پرداخته است. او یک هنرمند قابل اعتماد است. او موسیقی و معماری خوانده و بعد وارد فیلم‌سازی شده است و به این علت کارهای او رنگ و بوی خاصی دارد.»


سینایی تاریخ ما را شکل داده است
همچنین ایرج‌میرزا علیخانی، طراح گرافیک گفت: «صحبت کردن درباره سینایی هم زیبا و هم مشکل است. او تاریخ ما را شکل داده است و همچنین تاریخ او را. امیدوارم بتوانیم سینمای سینایی را به کمک شهرداری یک بار دوره کنیم. او از معدود هنرمندان جهان است که چندوجهی است.»
در ادامه این برنامه علی مرادخانی، معاون پیشین امور هنری وزارت ارشاد با بیان اینکه سینایی دوست خوب و باوفایی است، گفت: او اگر قول دهد، همیشه سر حرفش می‌ماند. ماندگاری این هنرمند به زنده بودن و نشاط جامعه ما کمک می‌کند.
پوران درخشنده، کارگردان سینما ضمن بیان اینکه سینایی با عشق فراوانی فیلمنامه می‌نوشت، گفت: «او فیلمنامه‌های زیادی دارد و خیلی ناراحتم که فرصت و سرمایه‌گذاری نشد تا این فیلمنامه‌ها تبدیل به فیلم شود. برای سینایی عدالت و داوری خیلی مهم است. بارها در جشنواره‌ها ما این روحیه را از او دیده‌ایم. او انسان ارزشمندی است. امیدوارم تمام آثارش در یک جایی جمع شود، تا همه مردم بتوانند از آنها دیدن کنند.»
سعید اوحدی، رییس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در ادامه این برنامه ضمن تبریک از استقبال از هنرمندان از نمایشگاه، گفت: «یک انسان چقدر می‌تواند به زمان احاطه داشته باشد که بتواند در زندگی خود این همه اثر تولید کند؟ امیدوارم بتوانیم قدرشناس او باشیم. قدرشناسی از مفاخر یعنی حرکت در جهت توسعه پایدار.»
او با بیان اینکه در جامعه امروز ما فرهنگ محروم و غریب است، گفت: «ما امروز با این نگاه به نمایشگاه خسرو سینایی آمده‌ایم. ما باید به فکر آیندگان باشیم. ما در این نسل جوان، چقدر امسال خسرو سینایی را تربیت کرده‌ایم؟»
هرگز برای پول درآوردن فیلم نساخته‌ام
در ادامه مراسم از خسرو سینایی با اهدای یک لوح، تقدیر به عمل آمد و پس از این تقدیر، سینایی گفت: «سینمای ایران برای من جز یک ابزار نبوده است.
با آن توانستم افکارم را به مخاطب عرضه کنم. سینما جاده زیبا و پر از سنگلاخ است و باید استوار باشی. من هرگز برای پول درآوردن فیلم نساخته‌ام. من باید همیشه باید عاشق یک فیلم باشم تا آن را بسازم؛ عاشق تک‌تک عوامل سازنده آن.»
او تاکید کرد: «خدا را شکر می‌کنم که زندگی خوبی داشتم اما یک حسرتی همیشه به همراهم بود؛ آن زمانی که وقتش بود، نتوانستم بعضی از فیلمنامه‌هایم را بسازم.»
او در پایان خطاب به جوانان گفت: «زندگی جرقه‌ای است میان دو تاریکی. خالی این لحظه را پر کن، زندگی خالی است. تا هستیم باید زندگی کنیم.»
سینایی در پایان این مراسم با چهره‌ای گریان، ساز آکاردئون خود را به موزه ملی موسیقی اهدا کرد.
نیم‌قرن فعالیت هنری
خسرو سینایی فیلمنامه‌نویس، کارگردان و آهنگساز متولد 29 دی‌ماه 1319 در ساری، فارغ‌التحصیل کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی از آکادمی هنرهای نمایشی و رشته تئوری موسیقی از کنسرواتوار وین است. سینایی از سال 1346 در وزارت فرهنگ و هنر وقت و از سال 1352 در تلویزیون ایران شروع به کار کرد. او فعالیت سینمایی خود را سال 1358 با کارگردانی فیلم زنده‌باد... آغاز کرد.
او علاوه بر نویسندگی و کارگردانی، ساخت موسیقی و تدوین برخی از آثارش را نیز بر عهده داشته است. سینایی سال 1384 فیلم کوتاه «فرش، اسب، ترکمن» از مجموعه فرش ایرانی را کارگردانی کرد.
آثار این کارگردان معمولا بر پایه مستندهای اجتماعی استوار است‌. سینایی سال 1387موفق به دریافت نشان ویژه کشور لهستان از سوی رییس‌‌جمهور‌ این کشور شد. او این نشان را به خاطر ساخت فیلم مستند «مرثیه گمشده» که روایتگر مهاجرت هزاران لهستانی به ایران در سال‌های 1941و 1942 است، دریافت کرد.
جزیره رنگین(1393)، مثل یک قصه(1358)، گفتگو با سایه(1384)، فرش، اسب، ترکمن(1384)، عروس آتش (1378)، کوچه پاییز(1376)، در کوچه‌های عشق(1369)، یار در خانه(1366)، مرثیه گمشده(1362)، هیولای درون(1362)، زنده‌باد ...(1358) و تهران امروز(1356) از جمله فیلم‌های سینایی است.
ویژه‌برنامه «مثل یک قصه» سوم تا نهم شهریورماه و دوازدهم تا پانزدهم شهریورماه در دو نوبت به نمایش آثار سینمایی خسرو سینایی اختصاص داشت. در نوبت اول فیلم‌های کوتاه و در نوبت دوم فیلم‌های بلند نمایش داده شد.
در این برنامه هشت فیلم بلند زنده‌باد...، هیولای درون، مرثیه گمشده، کوچه پاییز، گفت‌وگو با سایه، در کوچه‌های عشق، عروس آتش و جزیره رنگین به نمایش در‌آمد.
بخش دیگری از این رویداد عکس‌های تاریخی از آلبوم تصاویر خانوادگی با روایتی داستان‌گونه برای مخاطبان به نمایش گذاشته شد و علاوه بر نمایش آثار مکتوب از قبیل شعر، فیلمنامه و آثار ترجمه، شرایطی فراهم شد تا علاقه‌مندان بتوانند آثار را با امضای این هنرمند پیشکسوت تهیه کنند.
نمایش جایزه‌های ملی و بین‌المللی، لوح‌ها و نشان‌های دریافتی و پخش برخی موسیقی فیلم‌های ساخته شده توسط سینایی و به نمایش گذاشتن ساز آکاردئون که با آن در سال 1965در سالن موتزارت کاخ کنسرت شهر وین قطعاتی را تکنوازی کرد از دیگر بخش‌های ویژه برنامه «مثل یک قصه» بود.
این ویژه‌برنامه با همکاری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، موزه سینما، موزه موسیقی، موسسه فرهنگی هنری آوانگار صوتی و سازمان زیباسازی شهر تهران در باغ موزه هنر ایرانی برگزار شد.