ستاره سحر از صبح انتظار دمید غدیر از نفس رحمت بهار چکید

چه نیکوست فرا رسیدن بهاری که خزان ندارد. روزی که در آن، دین، با تعیین جانشین رسول رب‌العالمین، تکمیل و اسلام، به عنوان دین نوع بشر، از سوی خدای رحمان، برگزیده شد. غدیر، تجلی رحمت خداست بر بندگانش. مهربانی که هدایت می‌کند عبد خود را، به سر منزلی که برای او آفریده است. فردا، در واحه غدیرخم چه محشری برپاست! خیل حاجیانی که به همراه آخرین پیامبر حج گزارده‌اند و سرخوش  هستند از عهدی که با پروردگار خود بسته‌اند، به زیباترین و پرشکوه‌ترین میعادگاه تاریخ، دعوت اند؛ آن ها مهمان ضیافتی الهی هستند که سرنوشت انسانیت با آن گره خورده است و در این ضیافت، فرشتگان آسمان نیز، حضور دارند. غدیر، عید ولایت است، عید شکرگزاری و بندگی خدا. یا علی! به شکرانه اعلام ولایتت، مهر و ماه سجده کردند؛ وقتی رسول مهربانی‌ها دستت را بلند کرد، انگار تمام زمین و زمان در غدیر خلاصه شد، همه حجت مسلمانی، همه ایمان. برای فرشتگان، زمین غدیر خم، مقدس‌ترین نقطه دنیا شد و آسمان آرزو کرد کاش بتواند بر آن خاک تفتیده، بوسه زند. در آن تجمع پرالتهاب، حجت بر بندگان تمام شد که سلسله ولایت برای هدایت بشریت، تا قائم آل‌محمد(عج)، پرتو افکن راستی و ایمان خواهد بود. در میعادگاه تشنه و تفتیده غدیر، همه به نظاره آمده‌اند این گزینش رحمانی را؛ این تجلی خواست پروردگار یکتا را؛ این ریزش باران لطف خداوند بر جان خسته فرزندان آدم را. راستی که غدیر، خلاصه همه نعمت‌های الهی است.