روزنامه مردم سالاری
1397/05/27
اوج آزادگی در سخت ترین شرایط اسارت
جنگ، هم پیش روی دارد و هم عقب نشینی، هم اسیر گرفتن و هم اسیر دادن، هم کشتن و هم کشته شدن، هم زخمی کردن و هم زخمی دادن، شب و روزهای عملیات و شب نخوابیها و زیر بارانی از گلولهها، تیرها، ترکشهاو... بخشهای جدا ناشدنی از جنگ و نبرد هستند.جنگ هشت ساله عراق علیه جمهوری اسلامی ایران و دفاع هشت ساله ملت ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. آنانی که به شهادت میرسیدند، به بالاترین آرزوی خود که همانا قرب الهی بود، نائل میگشتند.آری فرزندان برومند این کشور که در میدانهای جهاد وشهادت به آسمان پر میکشیدند به این اصل ایمان و اعتقاد راسخ داشتند.
آنانی که به افتخار جانبازی نائل میشدند،هر چند هنوز که هنوز است درد و آلام گلولهها و ترکشها را بر پیکر داشته و آثار ناشی از استشمام بمبهای شیمیایی کماکان راه نفس کشیدن آنان را مشکل و تاولها بر بدن آنان هویداست، اما در مام میهن خویش مورد احترام و اکرام بودند.
اما اسیر شدن بدست رژیمی که به مردم خود نیز رحم نمیکرد و در زمان صدام حسین تجلی عینی وحشی گری بود، کاری بسیار سخت و طاقت فرسا است.
به استناد آنچه آزادگان عزیز ما بیان میکنند، زندانبانان بعثی کمترین توجهی به مقررات و قواعد بین المللی و اصول انسانی نداشتهاند.
تونلهای مرگ که نام آن لرزه بر اندام انسان میاندازد، تنها یکی از روشهای شکنجه فرزندان در بند ایران زمین در سیاه چالهای قرون وسطایی بعثیهاست.شکنجههای روحی و جسمی اسیران ایرانی چنان وحشتناک و غیر انسانی است که شاید در طول کمتر جنگی سابقه داشته باشد.
اما آنانی که تا دیروز رزمنده ای شجاع و قهرمان و باهدفی مقدس بودند و امروز بعنوان اسیر در زندان بسر میبردند، سنگ دل ترین زندانبانان را از یک طرف مقهور ایمان و اعتقادات ناب و خالصانه خویش کردند و از طرف دیگر روح فداکاری بر گرفته از اعتقادات راسخ آنها شلاقها ، بی خوابی دادنها، قطع آب و ندادن غذا و انواع شکنجهها و شکنجه گران را ناتوان از مقابله با خود نمودند.
اسیران دربند ایرانی ، روح بزرگی داشتند که بر گرفته از اعتقادات پاک وبی آلایش آنها بود.این مهم ، روحیه ایستادگی و مقاومتشان را صد چندان کرده بود.
آنان رساترین فریاد و سرود آزادی را در مخوف ترین زندانها سر دادند. آنان آزاد مردان واقعی روزگار خویش شدند و زندانبانان شان را مات ومبهوت این اراده و عزم استوار و دینداری و وطن دوستی خود کردند.حضرت امام خمینی(ره) در وصف آنان چه زیبا فرمود: «اسرا در چنگال دژخيمان خود سرود آزادياند و احرار جهان آنان را زمزمه ميكنند.» اینک دههها از اسارت آنان و همچنین از بازگشتشان به خاک پاک ایران زمین سپری میشود. از صدام حسین و کلید داران و نگهبانان زندانهایش جز نامی توام با نکبت، خشونت، آدم کشی،ظلم و سیاهی باقی نمانده است.
اما آزادگان این کشور ، قهرمانان همیشه صابر و سرافرازی هستند که در سخت ترین دوران زندگی خویش که بارها تا «یک قدمی مرگ» پیش رفتند، حس وطن دوستی و اتحاد و وحدت خویش را به بهترین وجه ممکن و در عرصه عمل به نمایش گذاشتند.
رمز و راز آن ایستادگیها را باید در ایمان آزادگان جستجو نمود. آنان در اوج بیکسیها و در زیر شکنجههای هولناک و آنگاه که تا چشیدن مزه مرگ ثانیههایی فاصله داشته اند ، این شعر را مکرر معنا کردهاند که:
یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد
نکته اساسی همینجاست، اگر کسی به درجه ای رسید که جز جانان نبیند، جانش برای رسیدن به هدفش تقدیم میشود.
پاسداران دلاور، ارتشیان قهرمان، بسیجیان فداکار و در یک جمله هر آن کس که بدست نیروهای متجاوز و اشغالگر بعثی به اسارت در آمده بود،با اتحاد و برادری و ایمان به خدای بزرگ، فصل جدیدی در مبانی اسیر و اسارت پدید آوردند و در جهان بنام خویش ثبت وضبط کردند.آری «اوج آزادگی در اسارت» افتخاری است که روح بلند و مقاوم ایرانی آنرا کسب و به ملت ایران تقدیم نمود.
این درخشش آسان کسب نگردیده است.چه بسیار نوجوانان،جوانان و پیران شجاعی که در برابر دیدگان سایر هم بندان خود در زیر شکنجهها به خون خود غلتیدند. چه بسیار بدنهایی که بر اثر فرود شلاقها کبود گشته و چه فراوان عزیزانی که برای همیشه عضوی از اعضای پیکرشان بدلیل شکنجهها ناقص شد و مدال جانبازی در غربت را کسب کردند.چه فراوان روزها و شبهایی که فرزندان در بند این ملت با دندانهای خُرد شده و دندههای شکسته شده با درد و زخم به خود پیچیدند اما از فرمان امام و فرمانده خویش سرپیچی نکردند و ملت خود را در پیچ خطرناکی که متجاوزان برای کشورشان ایجاد کرده بودند،تنها نگذاشتند.
عشق به خانواده در وجود همه انسانها وجود دارد و ایرانی از این عشق بهره ای فزون تر دارد. سالها تحمل دوری از عزیزترین عزیزان کاری بس سخت و طاقت فرساست و جز با ایمان راسخ امکان پذیر نیست . آزادگان فداکار جمهوری اسلامی این مرحله را نیز تحمل کردند.
جلادانی که مامور شکستن مقاومت آنان شده بودند را یا خسته کرده و یا مجذوب رفتار و عملکرد ، راز و نیازهای خالصانه و نمازهای شب خویش نمودند.
آنها در اردوگاههای مرگ و زندگی، مروج اسلام راستین شدند و نام ایران و ایرانی را با خون خویش رساتر از همیشه فریاد زدند.
از آزادگان سخن گفتن و از اعضای خانوادههای آنها یاد نکردن، شرط انصاف نیست. فراق و دوری پدر، برادر، فرزند و شوهر را کسی جز خانوادههای آزادگان درک نکرده است.صبر در این راهِ دشوار و استخوان سوز شایسته بهترین سپاسها و قدردانیهاست.در سالگرد ورود آزادگان به وطن،در برابر رشادتهای آنان و صبر و متانت و ایثار خانوادههایشان سر تعظیم فرود میآوریم و خود را مدیون خدمت آنان در جهت دفاع از ارزشهای انقلاب اسلامی، تمامیت ارضی و استقلال کشور میدانیم.
مطلب را با فرازی از بیانات مقام معظم رهبری در وصف آزادگان به پایان میبرم:
«صبر و استقامت شما، به اسلام آبرو بخشید. خانوادههای شما با صبر خود اسلام را روسفید کردند و به نظام و جمهوری اسلامی آبرو دادند.ما به شما و به خانوادههای شما و به مجاهدت شما افتخار میکنیم».
سایر اخبار این روزنامه
آیا مسئولان بحران بیاعتمادی مردم را درک کردهاند؟
افکار عمومی، جایگاه تخصص و اعتماد در ماجرای دریای شمال
در صورت ابلاغ قانون بازنشستگان، تغییرات از هفته اول آغاز میشود
اوج آزادگی در سخت ترین شرایط اسارت
ضرورت اصلاح سیاستهای کلی آب
اتاق جنگ دیپلماتیک با تهران در واشنگتن
3 میلیون اتباع خارجی در کشور داریم
«ترینهای» کاروان ایران در بازیهای آسیایی ۲۰۱۸
کارگردان سریال «کیف انگلیسی» درگذشت
مسئولان حكومت تحول خواهي جوانان را به رسميت بشناسند
رقابت نفسگیر رکود و تورم در بازار مسکن
عزت سینمای ایران رفت
شورش رسانهای علیه ترامپ