مینو بدیعی روز جنجالی و بدون هویت خبرنگار

در جامعه ما رسم است که در شرایط مختلف و به بهانه های گوناگون روزهای متعددی برپا شود، از روز بی مسمای محیط زیست تا روز جهانی کودک و روز زن و ... ده‌ها روز دیگر . مدت‌هاست که این روزها برگزار می شود و ما دلایل آن را نمی دانیم و در صدد توجیه و یا علل آن بر می آییم.
بله روز شهادت صارمی خبرنگار ایرنا هم در افغانستان روز خبرنگار نام گرفته است که برگزاری چنین روزی جز سرگرمی و گرفتن هدیه های ناچیز برای خبرنگاران یا در مهمانی شرکت کردن معنا و مفهوم ندارد . آیا امنیت شغلی خبرنگاران در این روز تضمین می شود ؟ آیا خبرنگاران جایگاه واقعی خود را در عرصه رسانه کشور می یابند ؟ آیا مساله بیمه بازنشستگی و تامین اجتماعی خبرنگاران حل می شود ؟ آیا قراردادها و پیمان‌های کار خبرنگاران معنا و مفهوم بهتری پیدا می کند ؟ آیا خبرنگاران به راحتی از تحریریه ها رانده نمی شوند و موضوع حکم تعلیق یا تعدیل خبرنگاران ازبین می رود ؟ آیا آنان می توانند از حق بیمه بیکاری استفاده کنند و هزاران آیای دیگر ...
مساله بسیار مهم و مانع بزرگی که هم اکنون در برابر خبرنگاران وجود دارد مشکل نبود آزادی بیان ووجود سانسور به اشکال گوناگون هست . هنوز خبرنگاران به دلیل اندکی ردشدن از خطوط قرمز ممکنست به دادگاه جلب شوند یا به زندان بیفتند . امکان انجام روزنامه نگاری فرایند مداری به جای رویداد مداری برای آنان وجود ندارد . فاقد شخصیت و شان خبرنگار و روزنامه نگار در صحنه جهانی هستند . بزرگترین اهانت ها و توهین های شغلی از سوی مقامات به آنها روا می شود . گاهی مسئولان مربوطه برخوردهای بدی با آنها دارند و هزار مساله دیگر .با توجه به آنچه که گفته شد روز خبرنگار چندان حایز اهمیت برای توجه به وضعیت خبرنگاران نیست . در شرایط کنونی هم مساله کمبود کاغذ و کمبود امکانات مالی سبب وضعیت بدتر مطبوعات شده است و رقابت شدید شبکه های اجتماعی عملا مطبوعات را از حیض انتفاع خارج کرده است و به جز آن عدم توجه به روزنامه نگاری سایبری و ...مزید برعلت شده است . بنابراین می توان گفت روز خبرنگار آدم را به یاد دردها می اندازد.