ناظر بودن امام رضا (ع) بر همه زوایای زندگی مان

 امروز یعنی23 ذی القعده در تاریخ شیعه به عنوان روز زیارتی مخصوص امام رضا(ع) ثبت شده است و عاشقان و دلدادگان این امام رئوف، با عشق و علاقه برنامه ریزی می کنند تا در چنین روزی، زمانی را در حریم امن رضوی سپری و بهره ای از زیارت، نصیب روح و روان خود کنند. در این مطلب برای خانواده هایی که می خواهند بیشترین بهره را از زیارت امروزشان ببرند، توصیه هایی داریم.
 
زیارت، وفای به عهد با امام(ع) است
مقوله زیارت در تمام ادیان و مذاهب به نوعی وجود دارد اما در شیعه پر رنگ تر است و نمود آن در علاقه و شتاب به حضور در مشاهد شریفه و بقاع مکرمه منسوب به اهل بیت(ع) پیداست چراکه شیعه به فرموده امام رضا(ع) زیارت ایشان را حقی بر گردن خود می داند و بر آن شده تا این حق را به بهترین شکل ممکن ادا کند.
امام رضا(ع) در همین باره می فرمایند: «هر امامی عهد و پیمانی بر گردن شیعیانش دارد که وفای به آن وقتی کامل می شود که او را زیارت کند و آن چه مورد خواست و رغبت آن امام است، انجام دهد.» از این فرمایش و بیان دیگر روایات، می فهمیم زیارتی مورد قبول واقع می شود که زائر عارف به حق امام باشد.


معنای عارف به حق امام(ع) بودن
عارف به حق امام(ع) یعنی بر اساس همین ادراک روحی، حق او را که ولایت و امامت است تصدیق کند و این یعنی اوامر، نواهی، فرامین و دستورات ایشان را به گوش جان بشنود و در زندگی اجرا کند. وقتی چنین شد، عُلقه و پیوند بین امام(ع) و زائر چنان فزونی می یابد که در ادامه مسیر، همین موضوع سبب جلب توفیقات بیشتر در دین و دنیا و آخرت انسان می شود.
همراهی و هم قدمی در زیارت
بر هر زن و شوهری لازم است وقتی آهنگ زیارت می کنند، رفتار خویش را با یکدیگر برای بهتر شدن تغییر دهند و مهر، عطوفت، احترام به یکدیگر و درک متقابل از خواسته ها و نیازهای یکدیگر را حداقل از زمان تصمیم گرفتن برای زیارت افزایش دهند تا حدی که فرزندان هم این تغییرات را بفهمند و این درس در ذهن و قلب شان ثبت شود. وقتی چنین حالتی پیش آمد، در دل خود نور زیارت را حس می کنند. آن وقت است که بهره ای از زیارت شان خواهند برد که فقط باید آن را برای آینده حفظ و تقویت کنند.
ویژگی های یک زائر واقعی
بنابر آن چه گفته شد، کسی که می خواهد زائر واقعی امام رئوف شود باید وقتی قدم به سرای او می گذارد، دگرگون و حالتی در او ایجاد شود که گویی حضرت(ع) را می بیند. وقتی چنین شد، فقط رسیدن به ضریح و چسبیدن به آن که ممکن است سبب اذیت و آزار دیگران شود، معنی زیارت نمی دهد بلکه کُنجی را رو به روضه منوره برای زیارتی با توجه، گزینش و با امام خویش گفت و گو می کند، چنان که روح و جانش از این ارتباط بهره می برد و صیقل می خورد.
زائری که امام خود را حاضر و ناظر می داند، سعی می کند روح و روانش را به امامش نزدیک کند و اگر چنین شود، دیگر فاصله ملاکی برای زیارت نیست بلکه از راه دور با یاد امام و اعتقاد به حضورش زندگی می کند و آن چه را که خواست و رغبت اوست ، به کار می گیرد و هر آن چه ناپسند است، ترک می کند و سبک زندگی او چنان دچار تغییر می شود که در رفتار و کردار و تعامل و ارتباط با جامعه و خانواده نیز، این تغییر دیده می شود. زائر حقیقی امام همچون او به همسایه و هم وطن و هم کیش و آیین خویش احترام می گذارد. به خویشان و خانواده اش بها می دهد و مهر و عطوفت خود را نثار ایشان می کند، گره گشا و یاریگر آن ها می شود و غم و شادی ایشان را از خود می داند.
زیارتت قبول زائر
نتیجه سخن این که، زیارت احسن وقتی محقق می شود که حالتی برای زائر پدید آید که بر اساس آن امام(ع) را در همه زوایای زندگی خویش حاضر و ناظر ببیند و برای نزدیک تر شدن به ایشان، اوامر و نواهی، خُلقیات و کردار و رفتار او در سبک زندگی را مورد توجه قرار دهد تا جایی که این روش و منش او در زندگی شود و حاصلش در رفتار، کردار و تعامل با جامعه، خویشان، اطرافیان، خانواده، همکار و همسایه مشهود باشد و آنان نیز تحت تاثیر او قرار گیرند. آن وقت است که می توان گفت زیارتت قبول زائر...